اگر شما مانند بیشترمردم باشید، در درجۀ اول برای حفظ تعادل خود به ورودی‌های دیداری وابسته هستید. آیا هیچگاه شده با چشمان بسته سعی کنید تعادل‌تان را روی یک پا نگه دارید؟ اگر هم سعی کرده باشید، احتمالاً نتوانسته‌اید مدتی طولانی در آن وضعیت بمانید. شما آنقدر از چشمان‌تان برای تعادل استفاده می‌کنید که دیگر زحمت استفاده از سیستم‌های دیگرتان را به خود نمی‌دهید.
حالا فکر کنید وقتی تمرین نیمۀ ماه را در فضای آزاد انجام بدهید چه اتفاقی می‌افتد. اگر به افق خیره شوید، احتمالاً می‌توانید متعادل بمانید ولی اگر سرتان را بچرخانید و به آسمان نگاه کنید، احتمالا به سرعت تعادل‌تان را از دست می‌دهید. گرچه چشمان‌تان باز است، اما دیگر به یک نقطه‌ی ثابت مرجع نگاه نمی‌کنید که به شما بگوید کدام سمت بالاست یا به کدام سمت حرکت می‌کنید.
علت دیگری که نگاه کردن به بالا در حالت آردها چاندرآسانا را حتی در فضای بسته مشکل می‌کند این است که چرخاندن سر، موقعیتِ اندام‌های تعادلی گوش‌های داخلی را نسبت به جاذبه تغییر می‌دهد. تکانه‌های عصبی که معنی «بالا» و «پایین» می‌دادند، حالا معنی دیگری می‌دهند. مغز شما برای تفسیر دوبارۀ این پیام‌ها به زمان نیاز دارد. اگر نتواند با سرعت کافی با شرایط جدید تطبیق پیدا کند، به زمین می‌افتید. یک راه غلبه بر این مشکل، چرخاندن آهسته و تدریجی سر و مکث کردن برای به‌‌دست آوردن تعادل در نقاط مختلف مسیر است. روش دیگر این است که توجه‌تان را روی حس‌های کف پا، قوزک و لگن پای ایستادهتان متمرکز کرده و بگذارید حین چرخش، این قسمت ها در شما تعادل ایجاد کنند.
مغز موقعیت واقعی‌تان را با تصویری از جایی که می‌خواهید باشید مقایسه می‌کند و کمک می‌کند تصویر درونی دقیقی داشته باشید. البته بعضی تصاویر ذهنی از بقیه مفیدترند. یک تصویر بسیار مفید، همان خط شاقولی است که به‌صورت عمودی از مرکز پای ایستادهتان میگذرد. اگر بتوانید حس درونی قدرتمندی نسبت به این خط پیدا کنید، سیستم عصبی‌تان می‌تواند فرمان به انجام حرکت‌هایی بهد که تعادل را در اطراف این خط نگه دارند.
در وضعیت نیمه ماه بهتر است مفهوم خط تراز را به صفحه تراز گسترش داده و تصور کنیم این خط روی یک سطح صاف عمودی قرار دارد که چون جدار نازکی پای ایستادهتان را از طول نصف کرده و از بدن‌تان به سمت بالا می‌رود. بر حفظ تعادل سر، تنه، لگن و هر دو پای خود در دو طرف این صفحه تمرکز کنید. ولی خط تراز را رها نکنید. شما کماکان برای اینکه پای ایستادهتان را به سمت پاشنه یا انگشتان خم نکنید به آن نیاز دارید.
در سطوح بالاتر، نگرش شما نسبت به تمرینات تعادلی بر موفقیت شما تأثیر بسزایی دارد. پس حرکات را با سعی و جدیت انجام دهید ولی همچنان حس شوخی، صبر و کنجکاوی کودکی را داشته باشید که تازه دارد ایستادن یاد می‌گیرد. اگر وقتی تلوتلو خوردید و افتادید، بخندید و در عین حال با جدیت دوباره تلاش‌تان را ازسر گیرید، در تمرین خود به تعادل حقیقی دست یافته‌اید.
نکاتی برای بهتر انجام دادن وضعیتهای تعادلی:
1. وضعیتهای تعادلی تک‌پا را روی سطحی صاف و محکم انجام دهید.
2. در جلسۀ تمرین، وقتی هنوز سر حال هستید و خسته نشده‌اید این تمرینات را انجام دهید.
3. نگاه خود را روی یک نقطۀ ثابت خیره نگه دارید.
اگر باز هم مشکل داشتید:
• از دیوار به عنوان تکیه‌گاه استفاده کنید.
• هر دو زانو را قبل از بالا آوردن یک پا خم کنید.
• زانوی پایی که روی آن ایستاده‌اید را خم نگه دارید.
• وزن اضافی را روی لبۀ خارجی پایی که روی آن ایستاده‌اید بیندازید.
• دست‌ها را مانند یک بندباز دو طرف بدن‌تان باز کنید.
با پیشرفت در تعادل، می‌توانید این تکنیک‌ها را یک به یک حذف نمایید.
یوگاژورنال، برگردان: بهاره جعفری صمیم